«Milan»ning sobiq yarim himoyachisi Demetrio Albertini «Unlocker Room - The Rossoneri Podcast» podkastining yangi epizodi mehmoni bo‘ldi.
- Ilk marta to‘pga teginganingizni eslaysizmi?
- Esimda, o‘sha paytda bolalar bog‘chasiga borardim va mendan to‘rt yosh katta bo‘lgan akam boshqa mamlakat jamoalariga qarshi o‘yinga olib borardi va buni onamdan sir tutardik. Birinchi murabbiyim otam edi va men yomon o‘ynasam, hattoki «San-Siro»da ham u hushtak chalardi - bu bizning ichki signalimiz edi. Bundan men juda asabiylashardim (kuladi). Keyin hammasi o‘zgardi: men oratoriyada ishlay boshladim, u paytlari skautlar yo‘q edi, aloqalarga ega bo‘lgan va sizni klublar bilan bog‘laydigan do‘stlar bor edi. Men Serenyoga bordim va olti oyni o‘tkazganimdan so‘ng, 10 yoshimda Milanga bordim. U yerdagi «Inter»ni 7:0 hisobida yutgan birinchi turnirimizni yaxshi eslayman, bu mening «rossoneri» safidagi ilk xotiralarimdan biri.
- «Milan»dagi ilk kunlaringiz qanday edi va uni maktabdagi o‘qish bilan qanday birlashtirdingiz?
- Men bosimni his qilmadim, bu futbolning sof go‘zalligi edi. Shuni bilishingiz kerakki, «Milan» yoshlar sektorida bo‘lgan vaqtimda ikki marta ketib qolganman. Avvaliga tarkibga kirmaganim uchun - men futboldan zavqlanishni xohlardim, ikkinchi marta esa maktabda sust o‘qiganim uchun ota-onam aralashishga majbur bo‘lishdi. O‘sha davrda qurbonlik qilishga majbur bo‘lganman: 14 yoshimda «Milan» yoshlar jamoasida edim va Serenyodagi maktabga avtobusda borardim, keyin esa Milandagi vokzalga yugurishga to‘g‘ri kelardi. Kechqurun jamoat transportida yoki do‘stlarim bilan qaytardim, juda charchardim. Shunga qaramay, ertalabki 5-7larda o‘qishga ketardim.
- Demak, cho‘qqiga chiqish uchun intizom va fidoyilik kerak ekanda?
- Hozir futbolni murabbiy sifatida ko‘rayotganimga asoslanib, har bir muvaffaqiyat tarixida bir umumiylik bor va bu iste’dod emas, balki intizomdir. Bu sizga yaxshi rivojlanish, ishlashga imkon beradi. Men qo‘limdan kelganini qildim, lekin ba’zida mashg‘ulotlarga o‘ta charchagan holatda kelardim. Meni bunga nima majbur qildi?
- Asosiy jamoada 17 yoshingizda debyut qildingiz.
- Mavsum boshidan beri asosiy jamoada edim, «Komo» bilan o‘yin tugashiga 20 daqiqa qolgan payt biz «San-Siro»da 3:0 hisobida oldinda edik va men bu debyutni mukofot deb bildim. Hamon esimda, stadiondan chiqib ketayotsam, bir muxlis meni to‘xtatib, u ko‘pchilikning debyuti guvohi bo‘lgani, lekin keyinroq aksariyati yo‘qolib qolganini aytib bergandi. Voyaga yetmay turib, debyut qilayotganingizda, hamma narsaga to‘g‘ri va jiddiy baho berishingiz kerak. Keyingi yili «Milan»da o‘ynashni boshlaganimda o‘zimni haqiqiy o‘yinchi kabi his qildim. Harbiy xizmatni o‘tab qaytdim va ikkita o‘rtoqlik uchrashuvida 10 daqiqa o‘ynadim. O‘shanda mening pozisiyamda Anchelotti o‘ynardi va men Kapelloning yoniga borib, uni maydondan olishini so‘radim, chunki men o‘ynashni xohlayotgandim; o‘sha paytda men futbolchi kabi o‘ylardim.
- Birinchi chaqiruvni qabul qilish qanday edi?
- Mening murabbiy sifatida ikki kashfiyotchi, buyuk ustam bor edi: Sakki va Kapello, lekin Fabio menga ilgari ham ta’sir o‘tkazgan. Aniqrog‘i, men Genuyada Primaverada o‘ynadim, yettita o‘yin juda yuqori sur’atda o‘tdi, oxirgi o‘yin tugashi bilan shifokorga murojaat qildim. Unga 37 daraja isitmam borligini va murakkab mashqlarni bajara olmasligimni aytdim. Bu 1988 yil edi, mavsumoldi tayyorgarlik paytida Italiya Kubogi va Olimpiya o‘yinlari vaqti edi va men gazetada Sakki 5 nafar futbolchini chaqirishi kerakligini o‘qidim. Kun bo‘yi Arrigoning qo‘ng‘irog‘ini kutib o‘tirdim, ertasi kuni u menga qo‘ng‘iroq qildi va asosiy jamoadagi sarguzashtim boshlandi.
- «Milan» DNKsi boshqa klublardan nimasi bilan ajratib turadi?
- Men Italiyadan tashqarida ham katta klublarda o‘ynash imkoniyatiga ega bo‘ldim: «Barselona» yoki «Atletiko» turli DNK va mentalitetlarga ega. Men shuningdek, «Lasio» ruhini ham bilaman va Berluskoni davridagi «Milan»da o‘ynash nimani anglatishini ham bilaman. U: «biz dunyodagi eng kuchli jamoaga aylanamiz», derdi. Va o‘sha yillarda «Milan» g‘alaba qozonmadi va katta yutuqlarga erishmadi, biz buni yodda tutishimiz kerak, ammo bugungi kunda chet elda idrok etish nuqtai nazaridan ob’ektiv baho bersak, «Milan» Italiya va umuman jahondagi eng nomdor jamoalardandir.
- Fabio Kapello kiyinish xonasida qanday edi?
- U maydonda individuallikka va xatolarni tuzatishga ko‘proq e’tibor qaratadigan inson. Esimda, men ko‘proq xotirjamlik va kamroq stressni xohlayotganim haqida yozib, biroz o‘zgartirilgan sarlavha bilan intervyu berganman. Lekin aslida aynan bunday demaganman va Kapello yonimga kelib, hazillashib dedi: «Demak, siz aldanib qoldingiz, shundaymi?» Ba’zan u qamchi va tayoq usuli (istalgan hatti-harakatni sahovatli rag‘batlantirish va istalmagan hatti-harakatlar uchun qattiq jazodan foydalangan holda kimgadir ta’sir qilish usuli)dan ham foydalangan, bu bilan bizni yaxshiroq boshqarardi.
- Bir necha yillik pasayish davri ham bo‘ldi, shu jumladan 11-o‘rin...
- Sababi juda oddiy: bu Bosman ishi bo‘yicha qaror qabul qilingan yillar davomida nollash va bozordagi davr o‘zgarishi edi. Agar siz hech qachon o‘zgartirilmagan muhitni shunchalik o‘zgartirsangiz, bu sizni ancha beqarorlashtiradi. Keling, Sige (Kristian) haqida o‘ylab ko‘raylik, u keladi va biz Maldinini o‘ngga siljitamiz va bu orada Barezi bilan Tassottining ketishini hisobga olaylik. Bunday holatda oson bo‘lmasdi.
- Nihoyat, Albertini shaxsiy piramidasi: Anchelottidan Pirlogacha, kim eng yaxshisi?
- Anchelottini Raykard bilan birga ikkinchi qatorga qo‘yaman, Pirloni esa birinchi o‘ringa. Afsuski, Fernando Redondoning «Milan»dagi baxtsiz tajribasini hisobga olsak, men uni Junti, Bigliya va Montolivo bilan birga oxirgi guruhga joylashtiraman. O‘zimni Tonali va Desayi bilan birga uchinchi guruhga joylashtiraman.
M.PO‘LATOV tayyorladi
