Севги аталмиш туйғу одамни не кўйга солмайди-я... Табиийки, энг сара футболчилар ҳам муҳаббат қаршисида бош эгишади.
Эътиборли томони, уларнинг айримлари айнан маҳбубалари кўнглини овлаш иштиёқида фаолиятларини мутлақо бошқача тарзда йўлга соладилар.
Яъни тинимсиз меҳнат орқали топ-клубларда юлдуз футболчига айланиш баробарида ўзга мамлакат урф-одатларию, тилини ўрганишади.
Ҳарқалай, муҳаббатга эришиш масаласи кўндаланг бўлса, бу ишлар ўз-ўзидан юқори суръат олади. Мисол учун, «Барселона» ярим ҳимоячиси Иван Ракитич худди шундай машаққатли йўлни босиб ўтган.
Голливуд режиссёрлари унинг муҳаббат қиссасидан бемалол сценарий ёзишлари мумкин. Йўқ, тўхтанг, улар шунчаки, Иваннинг автобиографиясини варақлашса, бас... Мана, хорват йигити ҳикоясини ўқиб, ўзингиз баҳо беринг.
*****
- 2011 йилнинг боши. Эндигина 21 ёшга тўлгандим. Испанияга оқшом соат 10да учиб келдик - «Севилья» билан шартнома тузиш учун. Бунгача 4 йил «Шальке» шарафини ҳимоя қилгандим.
Мендан талаб қилинадигани - тиббий кўрикдан ўтиш ва 1-2та ҳужжатга имзо чекиш. Акам - Деян ҳамроҳригида меҳмонхонага бориб, клуб вакиллари билан тушлик қилдик. Кейин негадир асабийлаша бошладим.
Кечқурун ухлашга имкон бўлмаслигини билиб, акамга юзландим: «Юр, барда бирор нарса тамадди қилиб, бироз мизғиб оламиз». Айни шу сўзлар бутун ҳаётимни ўзгартириб юборди. Чунки барда ишлаётган қизнинг гўзаллигидан ақлимни йўқотдим.
Шунда беихтиёр ўйладим: «Севилья. Вау. Барчаси зўр...». Аммо испанчада Hola иборасидан бошқа бирор сўз билмасдим ва қиз билан немисча, инглизча, итальянча, французча ва серб-хорватчада гапиришга уриндим.
Хуллас, акамга бошқа йирик клуб вакиллари қўнғироқ қилгунларича гаплашиб турдик. Улар Севильяда эканимиздан хабар топишган ва мен учун самолёт юборишга ҳам тайёр эдилар. Чунки «Севилья» билан ҳали расман келишмагандик.
Акам сўради: «Хўш, энди нима қиламиз? Жавобим оддий бўлди: «Севилья» президентига сўз бердим ва бу ҳар қандай шартномадан муҳим».
Кейин барга ишора қилиб, қўшиб қўйдим: «Анави официант қизни кўряпсанми? «Севилья»да ўйнаш ва шу қизга уйланишни истайман». Акам кулиб юборди: «Зўр-ку, хоҳишинг». У гапимни ҳазилга йўйганди.
*****
- Эртасига «Севилья» билан шартнома туздим ва уй топгунимча меҳмонхонада 3 ой яшадим. Ҳар куни қаҳва ичиш баҳонасида гўзал официант олдига бориб турдим. Фақат исмини билардим - Ракель. Аммо у инглизчани тушунмасди, мен эса испанчани.
Ўзи шунақа, кимнидир учратасану, кўнглингда унга нисбатан қандайдир илиқликни дарҳол сезасан, лекин бу нималигини билмайсан. Хуллас, ҳар куни Ракель олдига тушганимда, ичимда бомба портлагандай бўларди.
Кунлар шу зайл ўтаверди ва бир талай испанча ибораларни ҳам ўргандим. Қиз билан мулоқотда қийналганимда эса имо-ишоралардан фойдаланардим. У шунчаки, куларди. «Мен Жейн, сен эса Тарзан», деб ўйлагандир.
Учрашув баҳона шу қадар кўп қаҳва ичардимки, ҳалигача тушунолмайман. Уни 20 ёки 30 марта учрашувга таклиф қилганман. Ракель бирор марта очиқ-ойдин рад этмасди, аммо иши кўплиги, чарчаганини айтарди.
3 ойдан кейин янги уйга кўчиб ўтдим, аммо юрагим ғаш эди: «Ҳаммаси тамом...». Аммо чекинишни истамасдим, ўша барга бориб, Ракель қўлидан қаҳва ичишни хоҳлардим.
У ишга чиқмайдиган кунлари овқатлангани бошқа жойга борардим, чунки барга бош суқишдан маъно йўқ эди. Вақт ўтиши билан испанчада озми-кўп мулоқот қилишни ўргандим.
Бунда доимий равишда мажбуран испан ТВсини кўрдим, радиосини тингладим. Сабабини билмайману, болқонликларда хорижий тилларни ўрганиш салоҳияти баландроқ, менимча.
*****
- Ракель бир куни ДАВОМИ
