Avvalo, men sizga Chempionlar Ligasini qanchalik sevishimni aytmoqchiman.Biz hammamiz uni yaxshi ko‘ramiz, shunday emasmi? Bu men uchun dunyodagi eng yaxshi turnir. Unda bir narsa bor, u kubok va madhiyadan ham muhimroq. Bolalik xotiralarimdan qolgan narsa. O‘ylaymanki, mening yoshimdagi ko‘plab odamlar, ayniqsa, muhojirlarning bolalari uchun futbol kechalarida sehrli voqealar bo‘lgan. Men Gelzenkirxenda turk oilasida katta bo‘lganman va har safar Turkiya jamoalari Yevropada o‘ynaganida, biz o‘yinni tomosha qilish uchun barcha ishimizni yig‘ishtirardik. Go‘yo bizning kelajak taqdirimiz uchrashuv natijasiga bog‘liq edi.
«Galatasaroy» 2000 yilda UYEFA kubogini qo‘lga kiritganini hech qachon unutmayman. Men to‘qqiz yoshda edim. Mening butun oilam «Galatasaroy»ga muxlislik qiladi, onamdan tashqari, u «Fenerbaxche» muxlisasi. Shunday qilib, biz finalni butun oilamiz bilan birgalikda tomosha qildik va penaltilar seriyasida biznikilar «Arsenal»dan qanday ustun kelganligini ko‘rdik. Ilhan amakim xuddi yosh boladek ko‘z yosh to‘kkandi o‘sha oqshomda.
Bu mening eng yaxshi bolalik xotiralarim.Va bu faqatgina UYEFA kubogi edi. Tasavvur qiling, Chempionlar ligasi qanchalik muhimligini. Unda ishtirok etish men uchun qanday bo‘lganini tasavvur qiling? Va unda g‘alaba qozonish men uchun nimani anglatardi? Men ko‘pincha bitta o‘yin haqida o‘ylayman. Balki siz ham 2013 yilgi finalni eslarsiz,«Borussiya» yana bir nemis klubi «Bavariya»ga qarshi. Biz juda yaxshi edik. Mening eng yaxshi mavsumlarimdan biri va o‘shanda gol ham urganman. Ammo biz 2:1 hisobida yutqazdik.
Bu dahshatli tush edi. Final hushtagidan keyin ham nima bo‘lganini tushuna olmadim. Qanday qilib, nima uchun shunday bo‘lganini? Menda yana shunday imkoniyatga ega bo‘lamanmi? Ushbu finalni eslash menga doim og‘riqli. Men ushbu kubokni yutishni juda xohlayman. Ammo siz bir narsani juda xohlaysiz,lekin yakunda hech nimasiz qolishingiz xavfi bor. Ba’zan shu fikrlar tufayli uxlay olmayman. Men qo‘rquv va shubhalarni bostirish kerakligini bilaman, ammo bu oson emas. Men bu yerda o‘zimga ishongan yigit ekanligimni komplekslarsiz yozishim mumkin edi, lekin bu yolg‘on bo‘lar edi.
Aslida to‘shakda yotish va fikrlarim bilan kurashish odatiy hol emas. Miyam shunchaki bu narsalarni o‘ylashdan to‘xtamaydi. Men futbol, oila va hayot haqida xayol suraman. Men juda ko‘p o‘ylayman. Shunaqa odamman va bu hech qachon o‘zgarmaydi. Bu yerda ichimni kemirayotgan fikrlarim bilan o‘rtoqlashmoqchiman. Ko‘pchilik futbolchilarning hayoti muammosiz va tashvishsiz, deb o‘ylaydi. Ularning nazarida biz baxtlimiz hech narsa bizning hayotimizni yomonlashtirishi mumkin emas,deb ishonishadi. Ular xato o‘ylashadi.
Sakkiz oydan beri ota-onamni va akamni ko‘rmayapman. Bir yildan beri qolgan qarindoshlarim bilan uchrashmaganman. Mening eng yaqin do‘stlarim juda uzoqda yashaydilar. Bu narsalarga pandemiya ham qisman aybdor va men shunga o‘xshash vaziyatdagi ko‘pchilikni bilaman. Rostini aytsam, men faoliyatimning katta qismida yolg‘iz bo‘lganman. Yolg‘izlik 18 yoshimdan menga hamrohlik qila boshlagan. Ota-onamning oldidan ketganimdan beri. Ushbu tuyg‘uni barcha futbolchilar bilishadi.
Albatta, men hozir bu narsadan nolimayman. Biz boy va mashhurmiz o‘zimizga yoqqan ish bilan shug‘ullanyapmiz. Men hech qachon bunday hayotni boshqa narsaga almashtirmas edim. Ammo men hali ham professional futbolga o‘tgan kunimni eslab yuraman. U kech keldi va uzoq vaqt davomida meni nima kutayotganini bilmay yurdim. Shu tariqa hayotim butunlayga o‘zgardi.
Sakkiz yoshimda futbol qanchalik shafqatsiz bo‘lishini anglab yetganman. Men faqat Gelzenkirxendagi har bir bola orzu qilgan narsaga erishdim - «Shalke-04» akademiyasiga qabul qilindim. O‘sha vaqtda o‘zimdan juda g‘ururlandim! U yerda hamma narsa shunday ishlaydi: har bir bola bir yil davomida o‘ynaydi, shundan so‘ng ularga hukm chiqariladi. Menda kamida bir yil bor deb o‘ylardim o‘sha vaqtda. Ammo keyin menda oyoq mushaklarim bilan muammolar boshlandi. Men uni shifokorga ko‘rsatganimda, u olti oyga futboldan voz kechishimni talab qildi. Maktabda maxsus poyafzal kiyib yurardim, bir oyoq kiyimim ikkinchisidan kattalik qilardi. Futbol u yoqda tursin, zo‘rg‘a yurardim.
Mavsum tugagach, «Shalke» meni qo‘yib yubordi. Balki, chiqish eshiklarini ko‘rsatib qo‘yganday bo‘ldi.Bu og‘riqli edi. Bu qanday sodir bo‘lganligini faqat keyinroq angladim. Ammo, keyin orzuim va karyeram shu yerda tugadi,degan xayolga bordim.
Uyga qaytdim va do‘stlarim bilan mahalliy jamoada o‘ynashni boshladim,faqatgina futboldan rohat olish uchun.
Uch yildan so‘ng «Shalke» dagilar telefon qildi va meni ortga qaytarmoqchi bo‘lishdi.
Men: «Yo‘q. Qaytmayman».
Ota-onam meni tushunganday tuyuldi. Men orzu qilgan narsaga erishish uchun yana bir imkoniyatim bo‘ldi va men rad etdim. «Shalke» mendan yuz o‘girgandi,bu narsa hali ham menga azob berardi. Ota-onam meni hech nimaga majburlashmadi. Ular mendan yaxshi o‘qishimni talab qilishdi, xolos. Maktab haqida hali ham yomon tushlar ko‘raman.
Hazillashmayapman imtihonlardagi qo‘rquvlarim meni shu kungacha tark etmagan. Bu narsani tushuntirishga harakat qilaman. Mening ota-onam Turkiyadan bo‘lgan va turk madaniyatida o‘zidan kattalarni hurmat qilish odat tusiga kiradi. Ota-onam maktabni to‘liq tugatishmagan. Onam restoranda oshpaz, otam esa yuk mashinasi haydovchisi bo‘lgan. Ular ko‘p pul topishmagan.
Akam va men maktabga borganimizda, bizni maksimal darajada bilim olishadi, deb umid qilishdi. Va boshida shunday ham edi. Ammo qancha vaqtimni futbolga bag‘ishlay boshlagan bo‘lsam, mening baholarim shunchalik yomonlasha bordi. Imtihonlarimda yiqilib qolmaslik uchun bor kuchim bilan kurashdim. Agar men imtihondan yiqilsam, ota-onamning holatlarini tasavvur qiling? Shuning uchun ham dahshatli tushlar ko‘raman. 12 yil oldingi voqealarni.
Yo‘q, ota-onam o‘z vazifalarini bajara olmadi deb o‘ylamang. Ilker akam va menda shikoyat qiladigan hech narsa yo‘q. Ammo shunchalik qattiq o‘qiganimdan, boshqa narsaga vaqtim qolmasdi. Maktab va mashg‘ulotlarim mening hayotim edi. Men juda ko‘p narsani o‘tkazib yubordim. Men bugungi kunga yetib kelish uchun bolaligimni qurbon qilganga o‘xshayman. Eng aqldan ozdiradigan narsa shundaki, men professional futbolchiga aylanishimni bilmasdim. Ko‘pgina bolalar darhol futbolchi bo‘lamiz deb aytishardi, ammo menda bunday ishonch yo‘q edi. Menda bir talay imtihonlar bor edi. Futbol o‘zimni erkin his qilishga yordam berardi.
Faqat 17 yoshimda haqiqiy karyera haqida o‘ylashni boshladim. Men mavsumoldi yig‘inda «Boxum»da edim va ikkita o‘rtoqlik o‘yinida qatnashdim, bitta gol urdim va bitta golli uzatmani amalga oshirdim. Keyin, ehtimol katta futbolga tortsam kerak, deya o‘ylay boshladim. Olti oydan keyin bu ish sodir bo‘ldi: men «Nyurnberg» bilan professional shartnoma imzoladim.
Keyin umuman o‘ylamagan hamma narsa meni kutardi. Men oilam va do‘stlarim bilan xayrlashishga majbur bo‘ldim. Men butun hayotimni bitta shaharda o‘tkazdim, keyin esa meni 450 kilometrlik yo‘l kutardi. Uzoqda, do‘stlarsiz - men juda yolg‘iz edim. Va kattalar futboli men o‘ylagandek bo‘lib chiqmadi. Ikki hafta o‘tdi va men jarohat oldim. Katta jamoadoshlarim meni g‘azablantirardi, lekin menga kattalarni hurmat qilishni o‘rgatishgan, shuning uchun ularga indamasdim.
Davomi bor...
