Бу жуда оғир ҳикоя. Чунки у очликдан бошланади.

Ёшлик давримдаги кунлардан бирида тангри мени футболчи бўлишим учун танлаганига амин бўлганман. Мен онам ва 8 нафар ака ва опаларим билан яшар эдим. Уйимиз биргина ётоқхонадан иборат ва унинг полини тагида каламушлар ва калта кесаклар яшар эди. Ейишга ҳеч вақойимиз йўқ.

Биз ҳаётимиз учун курашар эдик. Аммо кунлардан бирида қорнимизни тўйғазиш учун катта акамнинг хаёлига бир фикр келиб қолди.

Бу қандай фикрлигини ва у иш берган бермаганини айтишимдан олдин биз қандай қилиб бу ҳолатга келиб қолганимизни тушунтириб беришим керак. Бир неча йил олдин, 7 ёшлик пайтимда биз отам қурган уйда турар эдик. У ёғочдан ясалган эди. Ёмғир ёғса биз томни пластик билан ёпар эдик. Охир-оқибат отам етарлича пул тўплаб муносиб жиҳозлардан уйни қайтадан қуришга киришди.

Лекин уйни охиригача қуриб улгурмасидан, у бизнинг асли ватанимиз Кабо-Вердега йўл олди. Мен уни бир неча ҳафтага кетган деб ўйлаган эдим. Аммо орадан ойлар ўта бошлади. У қайтмади.

Мен у билан нима содир бўлганини билмасдим. Балки у ерда унинг яна фарзандлари бордир? Балки уларни кўргани кетгандир? Мен фақат бир нарсани уни яхши кўришимни билардим. Унинг кетиши ҳаётимизни янада қийинлаштирди. Онамга янада қийин бўлди. Унинг 4 қизи ва 5 ўғли бор эди ва уларга қайғуриши керак эди. Мен эса улар орасида энг кичиги эдим. Биз Лиссабондан унчалик ҳам олисда бўлмаган Амадора деб аталадиган сокин бир туманда яшар эдик. Биздан 5 дақиқа йўл узоқлигида Санта-Филомена деб аталадиган давлат томонидан қийналган оилалар учун қурилган ётоқхоналар бор эди. У ерда ёмон ишлар кўп содир бўларди. Сабаби бу ерда яшовчи аҳоли турли миллат ва турли маданият вакиллари эди. У ерда анголияликлар, лўлилар ва бошқа миллатлар ўртасида тез тез тўқашувлар юз бериб турарди. Бу ерда полиция ва тез ёрдам машиналарини кўриш оддий ҳол эди. Отишмалар ҳақида ҳам эшитганман. Аммо онам булардан қўрқмасди. У бизни товуқ жўжаларини ҳимоя қилганидек ҳимоя қиларди. Шу туфайли ҳеч ким мени ҳафа қила олмасди.

Онам бизнинг қорнимизни тўйғизиш учун қўлидан келганча меҳнат қиларди. У қўшиқчи эди ва ресторанда куйларди. Шу билан биргаликда ўт ўчириш департаментида ҳам ишлар эди. Онамга бўлган босим ўта юқори даражада эди. Орадан бир неча йил ўтиб у ўзига бошқа умрйўлдош топди. Бу пайтда биз ҳали ҳам отам қура бошлаган уйда яшар эдилк аммо унинг янги дўсти биз билан бу уйда яшашимизни хоҳламади. У бизни ўз уйга олиб кетишни истади. Унинг уйини ҳолати бизникидан ҳам ёмонроқ эди. Бироқ биз онам билан бирга бўлишни истадик ва бирга унинг уйига кўчиб ўтдик. Биз жами 10 киши эдик ва битта ётоқхонада ухлашимизга тўғри келарди. Уйда битта ошхона ва битта хожатхона бор эди холос. Вақт ўтгани сари каламуш ва калта кесаклар биз учун одатий ҳолга айланиб қолди. Ёшлик пайтингда барчасига тез кўникар экансан. Аммо бир нарсага кўникиб бўлмасди, бу - очлик.

Давоми бор...