Синиша Михайлович ўтган хафтада вафот этди. Ажойиб серб футболчиси ва мураббийи, 1990 йилларнинг иккинчи ярми ва 2000 йилларнинг бошларида ўз позициясидаги энг яхши футболчилардан бири. У эндигина 53 ёшда эди...

Михайлович тарихга биринчи навбатда энг яхши футболчилардан бири сифатида кирди. У марказий ҳимоячи сифатида ўйнаб, Югославия терма жамоаси (кейинроқ Сербия ва Черногория) ва унинг клуб жамоалари - "Войводина", "Црвена Звезда", Италиянинг "Рома", "Сампдория", "Лацио" ва "Интер" сафида юзга яқин гол урди. 1998 йил декабр ойида Синиша ақл бовар қилмайдиган рекорд ўрнатди: у "Сампдория"га қарши тўғридан-тўғри жарима зарбаларидан хет-трик қайд этди. Бир куни Михайлович ҳазиллашди: "Агар жарима зарбалари бўлмаса, мен умуман футбол ўйнашимга ишончим комил эмас эди".

У болалигидан узоқ масофадан зарба бериш билан шуғулланган ва бу Михайловичга ўз соҳасидаги энг буюклардан бирига айланишига ёрдам берди. Икки йил олдин Синиша "Ҳаёт ўйини" номли автобиографиясини нашр этди, унда у стандартлар бўйича иши ҳақида гапирди. У тўпни олиб, дарвоза олдида туриб, юқори бурчакни нишонга олди ва зарба берди: ўн, юз, минг, ўн минг марта. Бу кўп омилларга боғлиқ. Менинг афзаллигим бор - бўйим учун кичик оёқ (185 см), ўлчам 42. Шундай қилиб, тўпга оёғимнинг деярли барча қисми тегади. Ва яна иккита қурол: узун ва кучли оёқ - зарба кучи бунга жуда боғлиқ. Футболчи учун машғулот жуда муҳим: у тезликни, мувозанатни, тўқнашувларда кучни, сакраш баландлигини ва зарба кучини оширади.

1990/1991 йилги мавсумда, ҳали анча ёш, 22 ёшли Михайлович "Црвена Звезда" билан Чемпионлар кубогини қўлга киритди. Ярим финалда у “Бавария” дарвозасига жарима зарбасидан гол урди. Бу Синишанинг фаолиятидаги асосий соврин.

Гарчи бундан кейин серб кўп нарсаларни ютган бўлсалар ҳам. "Црвена Звезда" билан Чемпионлар кубоги, қитъалараро кубок ва иккита чемпионликдан ташқари, у "Лацио" ва "Интер" билан иккита А Серия олтин, тўртта Италия кубоги ва учта Италия Суперкубогини қўлга киритди. Бундан ташқари, римликлар билан Кубок эгалари кубоги ва УЕФА Суперкубоги соҳибига айланди.

Унинг мураббийлик фаолияти 16 йил давом этган. У “Интер”да ёрдамчи мураббий сифатида иш бошлаган, кейин “Болонья”, “Катания”, “Фиорентина”, Сербия терма жамоаси, “Сампдория”, “Милан”, “Торино”, “Спортинг” ва яна “Болония” клубларини бошқарган. Португалиядаги давр энг ҳайратланарлиси бўлди, чунки у "Спортинг" мураббийи сифатида атиги саккиз (!) кун ишлади. Михайлович уч йиллик шартнома имзолади, аммо клуб раҳбариятини ўзгартирди ва янги президент Синиша унинг режаларига киритилмаганини маълум қилди.

Афсуски, Михайлович ўйинчи каби муваффақиятли мураббий бўла олмади. Бу ролда у ҳеч қачон битта соврин юта олмаган. Унинг асосий мукофоти - 2019 йилда сербиялик энг яхши мураббий деб топилгани.

Михайлович касаллиги ҳақида 2019 йил июль ойида эълон қилди. Ўша пайтда у "Болонья"ни олти ой бошқарган ва 10 йилдан кейин яна қайтиб келган. Лейкемия билан курашаётганига қарамай, у клубни тарк этишни истамади. Касалхонага бориш керак бўлганда, мен даволаниш муддати учун танаффус қилдим. Синишанинг сўзларига кўра, минглаб мухлислар унга қўллаб-қувватлаш сўзлари билан хабарлар ёзишган ва бу сербга куч берган.

2019 йил ноябрь ойида, учта кимётерапия курсидан сўнг, Михайлович тан олди: "Сўнгги тўрт ой мен учун жиддий синов бўлди. Менга ёрдам берган барча шифокорларга раҳмат айтмоқчиман. Бу касалликдан азият чекканларгина унга қарши курашиш қанчалик қийинлигини билишади. Шифокорлардан тортиб ҳамшираларгача барчага раҳмат айтаман.

Йиғлашдан чарчадим. Ҳеч қачон ўзини қаҳрамон каби ҳис қилмаган шунчаки оддий одамман. Бу касалликни фақат жасорат билан енгиб бўлмайди. Уяладиган ҳеч нарса йўқ, бемор яшаш истагини йўқотмаслиги керак. Бу касалликни енгиш учун сабр-тоқат керак. Кўчага чиқмасдан хонада тўрт ой ўтказиш осон эмас”.

Михайловични футбол оламидаги дўстлар, хусусан, Роберто Манчини ва Златан Ибраҳимович қўллаб-қувватлади. Швециялик футболчи Синиша учун "Болонья"да текинга ўйнашга тайёрлигини айтди.

2020 йил январь ойида серб донордан суяк илиги трансплантациясидан сўнг режалаштирилган терапия учун яна клиникага борди. Михайлович ўзининг аҳволи ҳақида гапирган эди:

“Донор учун бу жуда кичик нарса, лекин бировнинг ҳаётини сақлаб қолганингизни тасаввур қилинг. Ҳозир ўзимни яхши ҳис қиляпман, аввалгидан ҳам кучлироқ ҳис қиляпман. Трансплантация қилинганидан бери деярли етти ой ўтди, шунинг учун умид қиламанки, энг ёмони тугади. Оддий ҳаётга қайтишим учун бир йил керак бўлади”.

2020 йил сентябр ойида Михайлович коронавирус билан касалланган эди. Синишанинг сўзларига кўра, у унга нима бўлганини ҳатто ҳис қилмаган:

“Ўтган йилнинг июль ойидан январигача касалхонада ва ташқарида ҳар куни олти ой давомида лейкемияга қарши кураш, учта кимётерапия курси ва суяк илиги трансплантацияси ўтказилди. Мен бошдан кечирганимдан сўнг, коронавирус салқин сувдан бир қултумга ўхшайди. Менда ҳеч қандай аломатлар йўқ эди. Агар тестдан ўтмаганимда, буни сезмаган бўлардим.

Мен ажойиб формадаман ва ҳар куни 10 км югуришга, машғулотларга қайтдим. Мен одатдагидек яшайман, ҳаётнинг ҳар бир дақиқасидан завқланаман. Келажакда ҳам шундай қилмоқчиман”.

Бироқ, тақдирнинг серб учун ўз режалари бор эди. Лейкемияга қарши бир нечта жангларда ғалаба қозонган Михайлович, афсуски, мағлуб бўлди. Унинг аҳволи оғирлашди ва яна касалхонага боришга мажбур бўлди. Қолаверса, Синиша 2022 йилнинг сентябрида, жамоа А Сериянинг янги мавсумини омадсиз бошлаганидан сўнг, ишдан кетган эди. Балки, бу ҳам Михайлович учун қўшимча стресс бўлиб, организмга таъсир қилгандир. Синиша ҳаётини Римда тугатди.

Мураккаб характерга эга бу йирик футболчини мухлислар доим эслаб қолади.