Ҳурматли ўқувчим. Бабаянга тўлиқ ишончимиз Доҳадан сўнг лат еди. Унинг тажриба ва маҳорат даражаси ҳаминқадарлиги ҳаммамизга аён бўлди. У ҳам ўзимиздан экан. Мўжизани у ҳам ярата олмайди. Мана, термамизнинг навбатдаги йиғини бошланди. Бу босқичда охирги икки ўйинимиз бор. Улар ўтади. Раҳбарлар ўша-ўша. Биз ўша-ўшамиз. Ҳеч кимда ўзгаришлар йўқ. Ҳаммамизга эртанги ўйинларда натижалар керак, халос. Ёқимли рақамлар керак. Ҳеч ким футболимиз истиқболини ўйламайди. Раҳбарларнинг термамиз хусусида стратегик режалари йўқ. Қай йўл билан ўйинимиз япону карислар ўйинидан ўзиб кетади? Қандай қилиб кейинги босқичда ўйинимиз сифати Осиёда биринчилар қаторида бўлади, деган саволларни раҳбарлар ҳам, Бабаян ҳам ўз олдига қўймайди. Шу йўналишда излансак, кейинги иккита ўйинларимиз риволаниш учун қулай имконият яратиб бериши мумкин эди. Унчалар кучли бўлмаган рақиблар билан янги ўйин моделларини, ҳужум вариантларини синаб кўришимиз мумкин бўларди. Аслидачи, фақат очколарни ўйламоқдамиз. Доҳадан сўнг ёзган мақоламни эскирди деб, босмаган эдим. Ҳозир ҳам долзарб экан, чамамда. Ҳукмингизга ҳавола қилмоқдаман.

Давоми Ҳасанали Қодиров блогида.