Рўзиқул Бердиев бугунги кунда юртимизнинг кўзга кўринган мураббийларидан бири. «Насаф»ни узоқ йиллардан буён бошқариб келаётган мутахассис клуб тарихида ўз ўрнига эга бўлиб улгурди. Бироқ ҳозир мураббий Бердиев эмас, футболчи Бердиев ҳақида гаплашмоқчимиз. Зеро, биз уни, энг аввало, моҳир ярим ҳимоячи сифатида таниганмиз. Бироқ орамизда Рўзиқул Бердиевнинг профессионал футболга анча кеч - 22 ёшида кириб келганини билмайдиганлар ҳам топилади. Билганлар эса барча тафсилотлардан хабардор бўлишмаса керак.
НОРАСМИЙ СУҲБАТ
Очиғи, айнан шу масала ўзим учун ҳам доим қизиқарли туюлган. Футболда бахтини кеч топганлар ҳаёти худди эртакка ўхшайди ва эътиборни жалб қилиши турган гап. Масалан, Габриэль Батистута миллионлар ўйинига кириб келгунга қадар балиқчилик қилган. Франк Рибери эса канализация шахтаси қазиб кун кечирган. Футболда бундай мисоллар етарлича топилади. Шу боис ҳам Рўзиқул акага берадиган саволлар етарли эди.
Аммо касбимиз нуқтаи назаридан «Насаф» устози билан асосан расмий матбуот анжуманлари ёки интервьюлар вақтида кўришганмиз туфайли шахсий ҳаёти ҳақида сўрашнинг ҳеч мавриди бўлмаган. Расмий тадбирда «Рўзиқул ака, футболга қандай кириб келгансиз», қабилида савол бериш анча ноўрин туюлиши аниқ. Шу боис сукут сақлаганмиз, вақти келишини кутганмиз.
Албатта, Бердиевнинг профессионал футболга ҳеч қандай мактабсиз, фақат табиат туҳфа этган иқтидор орқали кириб келгани ҳақида кўп эшитганмиз. Аммо бу гаплар оғиздан-оғизга ўтгани боис бироз афсонавий кўриниш ҳосил қилганди. Ўтган ҳафта Қаршига бориб, Рўзиқул Бердиев билан кўришиш имкони пайдо бўлганида шу ҳақида суҳбат қурдик. Қуйида «Насаф» бош мураббийи билан мусоҳабамиз қандай бўлса, шундайлигича келтиришга ҳаракат қиламиз. Бердиев қай тариқа Ўзбекистоннинг энг кучли ярим ҳимоячиларидан бирига айланганини ўзи сўзлаб беради.
УЗОҚ ҚИШЛОҚ
- Мен туғилган қишлоқ Қашқадарёнинг олис туманларидан бирида жойлашган. У ерда футбол мактаби тугул, тайинли майдон ҳам йўқ эди. Миллионлар ўйинини жуда яхши кўрганимиз туфайли тошлоқ жойда ҳам тўп тепаверардик. Қишлоқда туғилиб-ўсганлар яхши билади, у ерда иш ҳеч қачон тўхтаб қолмайди. Ҳаттоки, ёш болага ҳам юмуш топилади. Мол-ҳол, даладан ўт ўриб келиш, дегандек. Биз мана шу ишлардан ортиб, футбол ўйнашнинг йўлини топардик.
Аммо футболдан ҳамма ҳам хурсанд бўлавермаган. Отамдан футбол ўйнашга рухсат олганим билан ёлғиз ўзим тўп теполмайман-ку! Бошқаларни ҳам «йўлдан уриш»га тўғри келарди (кулади). Уларнинг ота-онасига эса бу ёқмаслиги турган гап. Шу тўпни деб кўп гаплар эшитишга тўғри келган. Отамга келиб шикоят қилишарди. Аммо ҳар қандай ҳолатда ҳам футболдан кўнглим қолмаган, ҳамиша унинг учун вақт ва имконият топардим.
«БУЮК ЙИҚИЛИШ»
- Мактабни битиргандан сўнг танлашга тўғри келди: ё ишлаш керак ёки ўқиш. Қишлоқ жойда ўқиш осон эмас, аммо мен барибир, спортни танлашга қарор қилдим. 17 ёшимда Ўзбекистон Давлат Жисмоний тарбия институти (аввалги ТошДЖТИ)га ҳужжатларимни топширдим. Собиқ иттифоқ даврида имтиҳон бошқача усулда олинарди, ҳали тест синовлари жорий этилмаганди. Бироқ ҳеч бир имтиҳонда йиқилмадим, «уч» баҳога бўлса-да ўтдим. Ўша вақтларда мен йиққан балл билан Жисмоний Тарбия институтига кирса бўларди. Шу сабаб қишлоққа бошни баланд кўтарган ҳолда қайтдим, ўқишга кирганимга ишончим комил эди. Бироқ пешонага ёзилмаган экан, «йиқилибман»...
«КВАДРАТ»? НИМА У?»
- Курсдошларимнинг бари ёши кичик йигитлар эди. Бироқ аксарияти мактаб кўргани туфайли мендан кўп нарса билишарди. Камина эса, қишлоқнинг бўз йигити сифатида оддий нарсаларни ҳам тушунмаганман. Масалан, машғулот вақтида «квадрат» ўйнасак, тўпни рақибдан олиб қўйсам ҳам ўртага тушиб югураверардим (кулади). Курсдошларимдан бир умр миннатдорман, улар менга кўп нарсалар ўргатишди ва профессионал футболга кириб келишимга сабабчи бўлишди.
Институтда ички биринчилик ўтказилар эди ва мени ҳам курсимиз жамоасига таклиф этишди. Сафимиз асосан рус тилига ихтисослашган гуруҳ талабаларидан иборат эди. Ўзбек тилида таҳсил оладиганлардан мен ва Зафар Имомхўжаев таркибга киритилганмиз. Ўйиним йигитларга ёққан шекилли, улар гуруҳимиз раҳбаридан мени олий лига клубларига тавсия этишни сўрашибди. Бундан ўзим бехабар эдим. «Янгиер» бош мураббийи мени қидириб келганда эса, чуқур ҳаяжон таъсирида «шок» ҳолатига тушиб қолгандим.
Ўша кезлари «Янгиер» олий лигада рақобатбардош клублардан ҳисобланарди. Мени айнан шу жамоага тавсия этишди. Ёдимда, мазкур жамоа устози қайси клубларда тўп сурганимни сўради. Нима деб жавоб беришни ҳам билмаганман. Қашқадарёдан эканимни эшитиб, биринчи лигада қатнашадиган туманимиз жамоасида ўйнаганим билан қизиқди. Бу клубни билишим, аммо унда тўп сурмаганимни айтдим. Ўша пайт мураббийнинг юзи ифодасидаги ўзгаришни кўрсангиз эди. «Менга кимни тавсия қилишди ўзи?», деб ўйлаган бўлса, ажабмас. Лекин шунга қарамай, у гуруҳимиз раҳбарининг сўзларига ишонди, шекилли, барибир, кўрикдан ўтиш учун йиғинга таклиф қилди.
КЕЧ КЕЛГАН ОМАД
Бу ҳали ҳаммаси эмас, давоми бу ерда
