Бир бормиз, бир йўқмиз. Сиз ҳам бугун борсиз. Доим бор бўлинг. Узоқ ўтмиш замондан бери узоқ бахтар юртида Уструшонадан шимолроқда Шош қалъаси бўлган. Мен ҳам шу ерда яшаб келмоқдаман. Сиз ҳам. Эртагим эртак бўлур, олтин беланчак бўлур. Қалъа халқи ухлаб ётур. Эртакка эртак қўшиб, каминангиз тўқиб ёзур. Қулингиз тўқур эртак. Он териб этак-этак, лаҳза қўшиб қатига, гилам табиатига. Эшитганлар дармонда. Эшитмаганлар армонда.

Шундай қилиб, ушбу қалъада Бобоюн мирзо деган тиришқоқ бола яшаб келмоқда. У 11 ёшидан бошлаб ўзини ошпазлик касбига бағишлаган. Умри ошхонада, ўчоқ бошида ўтиб келмоқда. Лекин бирор таом пиширишга қунт қилмай келмоқда. Шаҳаншоҳ ошхонасида ишлашни ёқтиради. Ундан пастини ўзига муносиб билмайди. У ерда, яъни шоҳ саройида ўчоқ бошида ўралашиб юрганидан ўзини қалъанинг катта ошпази деб санаб юрибди. Шоназар боққол ўғли Шобеҳзод жарчи бозору майдонларда куюниб бизнинг ошпазларимиз устоз кўрмай қозонга яқинлашмай, капкир ушламай маъруза тинглаб ошпаз бўлиб юрибдилар, деб дод солмоқда. Фақат додхоҳ топилмайди. Ҳеч ким унга эътибор бермайди. Жарчи гоҳ кулсин, гоҳ йиғласин майли, унга ҳеч ким парво қилмайди. Қадимги қўли гул, тили ширин, энг кучли ошпазлар юртида яшаб келмоқдамиз, наҳотки биронтаси устоз кўрмай юрган бўлса деб, устозларнинг устозлари ўзимизга тегишли деб, ўзимиздан чиққан деб, ажабланиб, каловланиб қолдингизми? Ҳайрон бўлманг гапимга.

Давоми Ҳасанали Қодиров блогида.