Bir bormiz, bir yo‘qmiz. Siz ham bugun borsiz. Doim bor bo‘ling. Uzoq o‘tmish zamondan beri uzoq baxtar yurtida Ustrushonadan shimolroqda Shosh qal’asi bo‘lgan. Men ham shu yerda yashab kelmoqdaman. Siz ham. Ertagim ertak bo‘lur, oltin belanchak bo‘lur. Qal’a xalqi uxlab yotur. Ertakka ertak qo‘shib, kaminangiz to‘qib yozur. Qulingiz to‘qur ertak. On terib etak-etak, lahza qo‘shib qatiga, gilam tabiatiga. Eshitganlar darmonda. Eshitmaganlar armonda.

Shunday qilib, ushbu qal’ada Boboyun mirzo degan tirishqoq bola yashab kelmoqda. U 11 yoshidan boshlab o‘zini oshpazlik kasbiga bag‘ishlagan. Umri oshxonada, o‘choq boshida o‘tib kelmoqda. Lekin biror taom pishirishga qunt qilmay kelmoqda. Shahanshoh oshxonasida ishlashni yoqtiradi. Undan pastini o‘ziga munosib bilmaydi. U yerda, ya’ni shoh saroyida o‘choq boshida o‘ralashib yurganidan o‘zini qal’aning katta oshpazi deb sanab yuribdi. Shonazar boqqol o‘g‘li Shobehzod jarchi bozoru maydonlarda kuyunib bizning oshpazlarimiz ustoz ko‘rmay qozonga yaqinlashmay, kapkir ushlamay ma’ruza tinglab oshpaz bo‘lib yuribdilar, deb dod solmoqda. Faqat dodxoh topilmaydi. Hech kim unga e’tibor bermaydi. Jarchi goh kulsin, goh yig‘lasin mayli, unga hech kim parvo qilmaydi. Qadimgi qo‘li gul, tili shirin, eng kuchli oshpazlar yurtida yashab kelmoqdamiz, nahotki birontasi ustoz ko‘rmay yurgan bo‘lsa deb, ustozlarning ustozlari o‘zimizga tegishli deb, o‘zimizdan chiqqan deb, ajablanib, kalovlanib qoldingizmi? Hayron bo‘lmang gapimga.

Davomi Hasanali Qodirov blogida.