Ёшлигимизда ҳар сафар футбол ўйнаш арафасида Жасур исмли синфдошимизни излаб қолардик. Усиз футбол майдонига қадам босмасдик. “Жуда зўр ўйнаса керак-да футболни”, деб ўйлаётгандирсиз. Йўқ, қаёқда, мажбуран олиб кетардик. Чунки у фақат дарвозани қўриқлашга мажбур бўларди. Бизга унинг дарвозани қандай қўриқлаши муҳим эмасди, муҳими дарвозабон борми, бор. Ҳеч биримиз дарвозани қўриқлашни истамасдик. Ўйин охирида эса жуда кўп гол ўтказиб юборган бўлса-да, (чунки у истар-истамай турар, ҳам маҳорати умуман йўқ эди) унга раҳмат ҳам айтиб қўярдик. Мен эса Лобановни ҳар сафар кўрганимда ана ўша синфдошимни эслайман, охирги пайтларда эса кўзимга гўёки иккаласи битта ўйинчидек кўриниб қолди.
Бизни бир нарса қийнаяпти — Лобановнинг “аччиқ ҳақиқати”. Дарвозабон бу ҳақиқатни бир неча марта исботлади. Яъни бу аччиқ ҳақиқат шуки,
