Яқинда машҳур “Форрест Гамп” фильми ҳақидаги бир мулоҳазани ўқиб қолдим. Ибратли жиҳат. Инсон табиати гуёки, оқимга қарши сузишга ўхшайди. Гуёки бутун олам бизнинг эхтиёж ва орзуларимиз йўлидаги тўсиқлардек, унга қарши сузишга, ёриб чиқиб кетишга ҳаракат қиламиз. “Яшаш учун кураш” деб номлаймиз, ўзимизча. Инсон ўз тақдирини ўз қўллари билан яратади, деб шиорлар танлаймиз ўзимизга. Аммо биздан талаб қилинадиган вазифа шунчаки, ўзимизни тақдир хукмига ташлаганча, хукм бизни умрнинг қайси бурчагига етаклаб бормасин, фақатгина ҳар бир нуқтада инсон бўлиб қолишгина эканлигини тушунсак, қолганини ўзига ҳавола қилсак, ҳаммаси яхши бўлишини кам ўйлаймиз. Ўша фильм давомида майин шабада билан учиб юрган оппоқ пат ҳам, аслида мана шу фалсафани тарғиб этса, не ажаб?

Давоми Қаҳрамон Асланов блогида.