“Дастурхон” ёзиб ўзим билан ўзим гаплашар эдим. Яхши чиқса киносценарий ёзгандай бўлардим. Ижодий уйдирма эди, барибир. Йўқ одамларни йўқлаб чиқардим. Фикр билдиришнинг бир шакли эди-да. Ёзувчи бир умр уйдирма образлар тилидан уйдирма гап ёзади. Менга бундай ёзиш, йўқ одамларни атрофимда тасаввур қилиб, гўё улар бордек қилиб ёзиш қийинлик қилмоқда. На қилай, журналистлар даврасини қўмсайман-да. Бир марта журналистлар йиғинига, ўтиришига мен ҳам бордим. Насиб қилди. Тахтапулда миллий таомлар ресторани бор экан, шу ерда ўтирдик. Бундан кўра шовқинроқ жой бўлмаса керак Тошкентда, дедим. Суҳбатдошни эшитиш қийин. Айтганларини тушуниш қийин. У ерга бориб умримда биричи марта думғаза ебман. Журналистларнинг бир жойда йиғилиши жуда қийин иш. Шундай экан, юртимизда ҳаммага танилган журналистлар бир бор йиғилиб қолган экан, энг муҳим гаплар айтилмайдими? Йўқ, удай эмас экан. Майда гаплар айтилди. Ишқибозлар давраси яхшироқдир мен учун. Думғаза емадим. Борганимга пушаймон едим.

Футболдаги рақобат табиий ва мажбурий ҳол. Лекин футболда ютуқ бирдамлик устида бўлади. Бир жамоа бўлиб бирлашишда бўлади. Журналистика маҳражида ҳам рақобат яширин. Футболимиз журналистикасида 40тача журналист бор бўлса керак. Уларнинг ичи гуруҳбозлик, тарафкашликка тўлган. Бу ҳам табиий ҳолат. Ҳар бир журналист ўзининг ёзганларини майдонга олиб чиқиши керак. Бировнинг ёзганларини эмас. Бир-бирини қўллаш футболда бору, журналистикада йўқ. Бир-бирининг ёзганлари билан қизиқишмайди ҳам. Ўқишмайди ҳам. Шундай экан, Юзер ўқувчиларим ёзганларимга муносабат билдириб менга хат ёзишар экан, йўқ журналистлар билан “дастурхон” атрофида уйдурма суҳбат қуриб на қилдим.

Давоми Ҳасанали Қодиров блогида.