«Futbol plyus»da Roberto Badjo haqida gaplashishibdi. U haqida juda ko‘p aytilgan, yozilgan, yorqin o‘yinlari, urolmagan penaltilari-yu, Amerika gorkasiga o‘xshash faoliyatini unutish qiyin.

Ammo men boshqa narsani aytmoqchiman. Badjo deganda yana men 1998 yilgi YECHL guruh bosqichidagi «Inter» - «Real» o‘yinini alohida e’tirof etaman.

Bilasizmi, har xil futbolchilar bo‘ladi. Jamoaviy, o‘yin kartinasini yaratadigan, o‘zgartira oladigan. Unday futbolchilar zaxiradan maydonga tushganida, murabbiy o‘yin uslubini, rejasini o‘zgartirgan bo‘ladi.

Yana bir toifa bor, masalan, Chicharito. Uning maydonga tushishi jamoa uslubiga ta’sir o‘tkazmaydi, shunchaki, yetishmayotgan kemtik to‘ladi. Faolligi tufayli, futbolchi yetishmay qolayotgan nuqtalarda paydo bo‘lib, mana shu  individual fazilati yordamida natijaga ta’sir ko‘rsatadi.

Badjo ko‘proq birinchi toifa, bu shubhasiz. Ammo «Inter»ga o‘tgan paytda birinchi skripka emasdi, Ronaldo - Samarano juftligi yuzaga kelgan, Badjo bu tarkibda o‘zini topa olmagandi. 1:1 bo‘lib turgan o‘sha o‘yinda u Samarano o‘rniga o‘yin oxirlarida maydonga tushadi va individual gollar urib, hisobni 3:1 ga yetkazadi. Birinchi golini rikoshetlardan kelib qolgan to‘pni zarba berib, ikkinchisida yakkama-yakka chiqqan holda darvozabonni aldab o‘tib.

Ha, u har qanday rolni eplay olardi. Ham o‘yinda dispetcherlikni eplaydigan, ham ko‘p gol uradigan futbolchilar ko‘p emas. Messi bor to‘g‘ri, ammo uning bombardirligi ko‘proq driblinglarga tayangan. Badjo boshqacha, u o‘ta nozik didli «o‘nlik» bo‘lish bilan birga, futbolni shu qadar chuqur tushunardiki, kerak paytda kerakli nuqtalarda paydo bo‘lib, eng «kir», boshqacha aytganda, indzagicha gollarni ura olardi. Tushundingiz, deb o‘ylayman.

Qahramon Aslanov.