Бизнинг синф йигитлари чакки ўйнашмаяпти. Ҳимоядаги ўйинимиз жуда ҳам ишончли, қўрқмасдан, тап-тортмасдан тўп учун курашиб ютиб чиқишлари мумкин. Марказдаги Аброр тўпни узоққа етказиб беришда уста экан, Тимур дуч келган рақибни алдаб ўта оларкан, Мирсодиқ эса тезликда ҳаммадан бир қадам олдинда. Лекин бу жамоа эмас эди, чунки Фарҳод тўп учун уммуман курашмас, келган тўпни ҳеч кимга узатмасдан нуқул осмонга тепарди. Ҳеч ким унга бир оғиз “нима қиляпсан”, — дейишга ҳадди сиғмасди. Тан олиш керак, Фарҳод гавдасига қарамасдан анча чаққон экан, аммо тўпни ҳеч кимга оширмасдан фақат ўзини кўрсатишга уринарди, бу эса бизнинг зараримизга ишлаётганди. Ўйин тугашига атиги 8 дақиқа қолганда, Тимур иккита ўйинчини бирин-кетин алдади-да, тўпни Фарҳодга узатмасдан ўзи дарвозага йўллади, тўп тўсинга тегиб, майдонни тарк этди, Фарҳод унга ўшқириб кетди. Тимур эса:
— Барибир уролмасдинг униям, — деганди, Фарҳод икки ҳатлаб, унга етиб олди-да:
—Нима дединг?, — дея бўйнидан олди. Синфдошлармиз уларни ажратиб қўйишди. Фарҳод аламидан чиқмади шекилли:
—Йўқол, бизнинг жамоада ўйнама, — дея унга бақирди. Тити индамай майдонни тарк этиб, дарвоза ортига бориб ўтирди.
Шу пайт юрагимнинг уришини ҳатто ўзим эшитиб турардим. ”Қани! Қани, мен майдонга тушсам эди”. Шу пайт Фарҳоднинг кўзи менга тушди-да, “Довдирамасдан туш!”, —дея бақирди. Бу менга шунақанги ёқмли эшитилдики. . . Дарров югуриб Титининг ўрнини эгалладим. Қалбимда кучли ҳаяжон… Ўйин эса яна ўша алфозда давом этарди. Менга тўпни оширишмас, нуқул орқада турган бўлса ҳам фақат Фарҳодга ўйнашарди. Рақибимиз менинг қанотимдан ҳужумга ўтди, тўғриси, саросима остида қўйиб юбордим. Ортидан югуриб ета оламаётганимни сездим-да, аста қўлини тортган эдим, у ҳам дарров йиқилиб тушди. Бурчак тўпи узатиладиган байроқчага 5 метрлар етмасдан рақиб жарима зарбасини тепадиган бўлди. Уларинг чапақай ўйинчиси тўпнинг олдига яқинлашаётганида эътибор бериб қарасам, ҳамма ўйинчиларимиз ҳимояга етиб келибди. Уларда эса ҳар эҳтимолга қарши иккита ҳимоячи ўз зонасида қолган эди. Тўп узатиб берилди. Рақибимиз сафидаги дарозроқ йигит тўпга боши билан зарба берди. Мен майдон марказидан кузатиб турарканман, тўпга Иброҳим қараб қолганини кўрдим. Тўп айланиб, дарвозамизнинг бурчагига тушаётганида, ана ҳозир ўтказиб юборамиз деб тургандим, қаердандир пайдо бўлган Фарҳод баланд сакраб, боши билан тўпни деярли чизиқдан олиб чиқди. Қайтган тўпга чаққонлик қилган Аброр олдинга қаради-да, мени кўрди. Тўпни юқоридан менга узатди, шу пайт тўп мен томонга келарди. Мен бир маротаба рақиб дарвозаси томонга қараб қўйдим. Икки ҳимоячидан биттаси мен томон отилиб келаётганди. Қисқа фурсатда тўпни ҳавода оёғим билан тўхтатдим ва катта тезликда олдинга одимладим. Ҳимоячи менга юзма-юз келгунча яқинлашдим-да, унуниг оёқлари орасидан тўпни ўтказиб, дарвозага катта тезликда отилдим. Иккинчи химоячи ҳам тезлик билан яқинлашарди, мен тўпга сал қаттиқроқ тегиниб юбордим, у мўлжалимдан кўра олдинлаб кетди. Ҳимоячи ҳам, мен ҳам тўпга ким биринчи тегса, ўша бола вазиятни фойдасига ҳал қилишини сезиб, чопиб келаётгандик. Мен биринчи бўлиб улгурдим-да Зиданнинг финтини ишга солиб, ўнг ўёғимдан чапига ўтказиб тўп билан айландим-да рақибимни алдаб ўтдим ва тўпни олдинроқ тепиб тезликни оширдим. Олдинда фақат дарвозабон қолган, дарвозагача тахминан 14 метрча қолган эди. Дарвозабон ҳам олдинга югуриб чиқишни бошлади. Мен тўпнинг тагига зарб билан тепдим. Тўп ҳавога енгил кўтарилди-да, парашут услубида дарвозабоннинг устидан ошиб, дарвозага кириб кетди!
Тўғриси, бунинг ҳаммаси қандайдир 30 сонияда бўлиб ўтди. Шу пайт орқамдан мени кимдир маҳкам қучоқлаганини сездим. Қарасам синфдошларим бирин-кетин устимга чиқар, ҳаммаси бақириб “гооооол!” - дея қучоқлашишарди. Мен ўшанда биринчи марта бу золимларнинг ҳам бола эканлигини ҳис қилдим.
Учрашув бизнинг ғалабамиз билан тугади. Майдон атрофидаги томашабинлар менга қараб алланималар дер, кимдир мақтаб қўярди, мен эса ўзимда йўқ хурсандман. Бахтдан учиб кетай дея синфошларимни олдига бориб ўтирдим. Фарҳод келишим билан:
— Ёнимга ўтир, — деди.
Секин ёнига келиб ўтирдим. У:
— Чаккимассан Гений, чаккимас, — дея елкамга шапатилади.
Мункиб кетдим. Ҳамма кулиб юборди. Тўғриси ўзим ҳам кулдим. Ғани терак хирилдоқ овози билан:
— Жа, Марадона бўлиб кетдинг-ку, Гений. Вақтлироқ қаерда эдинг, – деганди, Фарҳод уни гапини шартта бўлди.
— Катта холангникида эди, сал қолса сени хатоингни деб ютқазиб қўяр эдик, э, меров, — дея унга танбеҳ берди.
Мен Аброрга қарата:
— Вақтида оширдингда, бўлмаса улгурмасдим, — дедим.
У эса керилиб:
— Аканг қарағай футбол ўйнашга туғилганда ўзи. Мен жамоамизнинг нақ юрагиман, — деб улгурмасдан Фарҳоднинг ўзига қараб турганини сезди шекилли, — э, йўғе, юрагининг ўнг томониман, — дея жумлани ҳазилга буриб юборди. Шу гапларнинг устига устозимиз келиб қолди. У ҳам худди ёш болалардек олдимизга чўккалаб ўтирдида,бизга табрикнамо оҳангда:
— Оббо шоввозларей, табриклайман. Бу ҳаётингиздаги биринчи ғалаба. Ҳеч ҳам ютқазманглар, омад сизларга, —деб қошини тепага қилиб пешонасини тириштириб жилмайди.
— Ўйин таҳлилига келсак, бугун жамоада энг яхши ўйнаган Фарҳод бўлди, — дея уни елкасини қоқиб қўйди. Фарҳод ҳиссиз тарзда унинг гапларини эшитиб ўтираркан, индамади. Устозимиз ўрнидан турди-да, — кейинги рақибимиз кучли бўлади, агар жамоавий ўйин кўрсатмасанглар, йирик ҳисобда ютқазасизлар, — дея биздан нари кетди. Фарҳод “э!”, дея қўл силтади.
— Уларни ютсак финалдамиз. Менимча, финалда “Г”лар билан ўйнасак керак. Ўтган йили ҳам уларга ютқазгандик. Шу пайт Аброр гапга аралашди.
— Энди ўзиям нақд 4 таси “Бунёдкор”да ўйнайди-да уларни, дея мақтади. Гапга Мирсодиқ аралашди.
— Уларга камида 10:0 га ютқазсак керак. Айниқса Кича жуда бошқача ўйнайдида. Мен қизиқсиниб сўрадим. Кича — ким? Ҳамиз деган бола — деди Ихтиёр совуққонлик билан, — у мактабимиз термаси сардори, олифта бола. Мен ҳеч нимани ўйламасдим. Ўша куни синфдошларим билан илк маротаба илиқ хайрлашдим. Ўша голимни ҳалигача тушларимда кўраман… Балки бу сизга кулгили кўринар. Лекин шунақа, бу гол менинг ўз кучимга ишонч берган, ҳаётимни тубдан ўзгартирган гол эди.
Яҳёхўжа УЛУҒХЎЖАЕВ
Давоми бор.
