"Ливерпуль" тарихидаги энг ёрқин ўйинчилардан бири дарвозабон Брюс Гроббелар ёшлигидаги оғир кунларни эслади.

Брюсни болалик чоғида Родезия армиясига чақиришди (ҳозирги Зимбабве давлати ҳудудидаги тан олинмаган давлат, 1965-1979). У шу тариқа Зимбабве мустақиллиги учун кечган урушга кирди.

60 ёшли Гроббелер биринчи марта одам ўлдирганини эслади.

"Бу оқшомга яқин бўлганди. Қуёш ботганда буталар орасида шарпаларни кўриш мумкин. Аммо оқ кўзларни кўрмагунча, бу шарпаларни тан олмаслик керак. Ўт очасан, йиқиласан ва тўхтовсиз ўқ овозларига шўнғийсан. Шерикларингни "Капрал, мен яраландим" деган овозини эшитасан. Унга жим бўлишини имлаб, ҳуштак чаласан, акс ҳолда ҳаммани ўлдиришади. Отишма тугаганидан сўнг ҳаммаёқни ўлик босиб кетади. Буни биринчи марта кўрсанг, ошқозонингдаги нарсалар ортга қайтиб чиқади. Нечта одам ўлдирганман? Саноғини билмайман. Улар кўп эди. Мана, нима учун мен доим бугунги кун билан яшаганман. Ўтимшимдан афсусланишим мумкин, аммо уни ўзгартириб бўлмайди. Футбол мени ўтмишдан қолган қора хотраларни унутишда ёрдам берди.

Мухлислар мени "Жунглидан келган йигит" деб аташар эди, чунки мени оқ мас, оқ танли чидаги қоратанли деб ҳисоблар эдилар", - дейди Гробббелер.

Брюс "Ливерпуль" билан 14 йилда 13 та соврин ютган. Уни клуб юлдузлари ва ҳатто бош мураббий Боб Пейсли ҳам ёқтирмас эдилар.