Ассалому алайкум! Кайфиятлар яхшими? Об-ҳаво деганлари таъсир қилмаяптими ишқилиб кайфиятларга?
Сезаётган бўлсангиз керак, овоз ИДЕАЛ даражада эмас. Кеча бақиравериб, овоздан айрилишимга сал қолди. Нега дейсизми? Йўқ, йўқ, хотин билан уришганим йўқ. Ҳаммаси жойида.
Кеча йўлдан ўтиб кетаётсам, бир тўда оломон битта кўчага қараб кетаётган экан. Қизиқиш устун келиб, уларга қўшилдим. Қарасам, ҳамма писта сотиб олаяпти. “Жанжалнинг зўри бўлади шекилли”, деб мен ҳам пистафурушнинг кўмаги билан икки чўнтагимни тўлдириб олдим. Билсам, ҳамма футболга кириб кетаётган экан. Чипта олмаганим эсимга тушиб, ёнимдагилардан сўрадим: “Кечирасиз, чиптани қаердан топса бўлади?”
“Э, ака, сиз 5-10 йилдан бери футболга тушмайсиз, шекилли а? Чиптахона пистахонага айланиб кетгану”, деб хохолаб кулганча йўлида давом этди. Бу гаплари унчалик кулгили чиқмаган бўлса-да, “Ҳа, пистачиларга Худо берибди-да”, дедим ёлғодакам ишшайиб. Стадионга кириб борар эканман, “футбол текин бўлса, жой қолганмикин” деган ҳадик билан ичкарига югирдим.
Стадионга киришим билан ўзимни ўзим койидим: “Э, ховдирамай кет. Ҳамма ёқ жой-ку. Бир нарсадан қуруқ қолгандек ховлиқишингни қара”. Аста ичкарига кириб, қулай жойни топдим ва энди ўтираман десам, биттаси “Иииии ака, чанг деди”. Яна ўзимни сўкдим ичимда: “Э, шу ёш болани ақли етган нарсани сен ўйламадингми, ошқовоқ”.
Бояги хушёр болага рахмат айтиб, хотин ўз қўллари билан ювиб, атир-патир сепиб, чўнтакка жойлаган дастрўмолни, ноиложликдан, ўриндиққа ёздим. Ҳа айтгандек, оёқнинг таги ҳам сиз ўйлагандек топ-тоза эмасди: писта пўчоқ, ҳар хил қоғозлар, ғижимлаганган газеталар, унда-бунда баклажкалар, хуллас, хоҳлаганингизни истаганча топасиз!
“Ҳа, стадион деганлари ўзи шунака бўларкан-да”, деб ўйин бошланишини кута бошладим ва одамлардан ўрнак олиб, “пистабазм”ни бошладим. Писта чақиш бўйича аканг қарағайга етволадиган йўқ! 15 йиллик СТАЖим бор. Тезликни айтмайсизми? Ёнимдаги билағон кўриб, оғзи “ланг” очилди.
Энди маза қила бошлагандим, ичидан битта қуртлагани чиқиб, таъбни тирриқ қилди. Алам билан туфлаганимни биламан, биттаси “Ўв, э...най-най” деб қолди. Бировга туфладим шекилли, деб бундоқ қарасам, у майдонга қараб, сўкинаётган экан. Билсам, у майдонга тушиб келаётган рақиб жамоа футболчиларини сўкаяпти. Қизиқиб сўрадим: “Ҳа ака, уришганмидиз у билан?” “У аблахни жуда ёмон кўраман. Жуда “опасный” футболчи, оёғингни томири тортишгур. Ўтган ўйинда ана шу ярамас бир ўзи учта гол урувди”, деди қизариб. “Ие, мана шу-я? Э аблаҳ, нега уради? Ким қўйибди унга уришни”, дедим у томон мушт ўқталиб (яхши, мени кўрмади у футболчи). Шу орқали футболга қизиқишимни кўрсатиб қўймоқчи бўлдим.
Ҳакамнинг хуштаги билан ўйин бошланди. Униси бу ёққа тепади, буниси у ёққа тепади, ҳеч голдан дарак йўқ. Кимдир асабийлашиб, шақира-шақир қилиб, писта чақади, кимдир тирноғини ейди, кимдир футболчиларни буралаб сўкади, етти пушти, уруғ-аймоғи, ўлган бувиси ҳам қолмайди. Орада ҳакамниям сўкиб қўйишади. Мен ҳам уларга қўшилиб, “футболми бу ё улоқми” деб бақираман. Ёнимдагилардан бири жавоб беради: “Ока, бу дискотека!”
Ҳа, у боланинг гапида ҳам жон бор. Майдон шунақа чангиб кетди-ки, билмаганлар улоқ деб ўйлайди, бошқалар дискотека. Бир пайт кимнингдир тепган тўпи тўппа-тўғри дарвозага кириб кетдию. Хурсандлигимдан “Г-О-О-О-О-О-О-О-Л” деб юбордим. Дўппимни осмонга отаман десам, кийиб чиқмаганим эсимга тушди. Бундоқ ён-веримга разм солсам, ҳамма менга ёвқараш қилаяпти. Шунда мен вазиятни дарров тушиндим ва “ГООООЛмас, ҳисобмас. Ҳакам ёрдам берди”, деб бақирдим. Қолганлар ҳам менга қўшилишди. У-х-х-х, сал қолдия калтак тагида қолиб кетишимга.
Ўйин бошланмасидан сўкинишни бошлаган яна бир одамга дедим: “бизникилар ютишади, мана кўрасиз!” У эса хотиржам жавоб берди: “Э менга умуман фарқи йўқ. Мен бу ерга бошлиқларимга гапира олмайдиган гапларни, сўкишларни айтиб, енгил тортгани кираман. Лекин аниқ биламан, ҳисоб 2-1 бўлади. Меҳмонлар ютишади, ҳар доимгидек” деди. Мен уни қанақадир қобилиятли одам бўлса керак, деб ўйладим ва футбол кўришда давом этдим. Мен ҳам бошқаларга қўшилиб, футболчиларнинг гўрига ғишт қаладим. Роса хумордан чиқдим. Орада яна бир иккита гол бўлди. Мириқиб бақирдим.
Хуллас, бир пайт битта тўпнинг кетидан Али акани итидек лўкиллаб чопаётганлар тўхтаб қолишди. Бояги авлиё одам эса “Ана, айтмадимми иккию бир бўлади деб” деди. Мен у одамга рости қойил қолдим. Ва шарт тўхтатиб, “Ака, рақамизни беринг, у бу нарса йўқолса, топиб берасиз” дедим. “Ие жаа қизиқ одам экансизу. Нарсангиз йўқолса, менга эмас, милицияга боринг”, деди. Қарасам, ҳамма ўрнидан туриб кетаяпти. Бояги боладан сўрадим: “Қаёққа. Ҳали ўйин тугамади-ку!” У жавоб берди: “Ака, сиз иккинчи таймдан кўрдингиз. Ўйин тугади”.
“Тугагани рост бўлсин” деб, аста ўрнимда қўзғалдим ва соатни билиш истаги билан телефонимни олдим. Не кўз билан кўрайки, хотиним нақ 48 марта телефон қилибди. Урди Худо-о-о-о!!! Ахир мен нонга чиқувдимку! Камига нон пулига писта сотволдим. “Адо бўлдинг, Суянбой, адо бўлдинг”...
Хуллас, ана шунақа ҳангомалар! Ие, бизнинг тайм хам тугаб қолди шекилли а? Ҳа, майли! Сиз ҳам футболга тушиб туринг! Гаплашгунча! Суянчингиз Суянбой!
Муслим Мирзажонов
