Quyida e’tiboringizga havola etiladigan voqea «Chelsi» yarim himoyachisi Jorjinyoning hayotidan bir parcha. Millionlar o‘yinida o‘z o‘rnini topishni istayotgan yoshlar ushbu futbolchi misolida ham professional futbolchi bo‘lishning mashaqqati haqida tasavvurga ega bo‘lishlari mumkin.
- Bilasizmi, besh yoshligimda otam ulg‘ayganimda kim bo‘lishni xohlayotganim haqida so‘radi, - deydi Jorjinyo. - Men esa «Futbolchi», dedim. Shunda otam tushuntira boshladi:
- Axir futbolchi bo‘lish shunchaki, televizorda ko‘ringanidek narsa emas. Raqiblar seni xafa qiladilar, senga tegishli narsalarni o‘g‘irlashadi, seni yig‘latadilar. Shunda hammasidan to‘yib, uyga - yaqinlaring yoniga qaytishni xohlaysan, boshqa chiday olmasligingni, taslim bo‘lganingni tushunasan. Xo‘sh, endi ulg‘ayganingda kim bo‘lishni xohlaysan?.
- «Futbolchi».
Men niyatimga yetishish uchun hamma narsaga tayyor edim. Ammo farrosh ayol ishdan ketganidan bir necha hafta o‘tgach, onam lagerga meni ko‘rgani keldi. U hojatxonaga kirdi. Keyin qaytib chiqdi-da: «Buyumlaringni yig‘ishtir, uyga ketamiz», - dedi.
- Ona, bormayman, - dedim.
- Bilaman, bu sening orzuing. Ammo o‘g‘lim bunday yashamaydi.
Volidamga tushuntirdim, agar meni uyga majburlab olib ketsa va futbolchi bo‘lolmasam, butun umr uni ayblashimni ta’kidladim.
- Yo‘q, to‘xta... iltimos, bunday dema, - dedi onam shoshib. Keyin esa yig‘lay boshladi.
- Bu mening imkoniyatim. Qanday azoblarga giriftor bo‘layotganimga ahamiyat bermayman. 10 kun davomida bir xil ovqat yeyishim mumkin. Iflos hojatxonadan foydalansam ham mayli. Bu hech narsa emas! - dedim.
Onam shunchaki, o‘ychan holda menga tikilib qoldi. Men esa ahdim qat’iyligini uqtirishdan to‘xtamadim.
- Jiddiy aytyapman, - dedim.
Onam ko‘zi yosh bilan ortiga qaytdi.
Bu hayotimdagi eng og‘ir damlardan biri edi. Bu onaizor uchun nimani anglatishini tushunishingiz kerak. Volidam futbolga qiziqmaydiganlar toifasidan emas. Yo‘q, do‘stim. U menga butun iqtidorimni bergan. Bilaman, bu gaplarimdan otamning jahli chiqadi, lekin u ham yaxshi tushunadiki, bu - haqiqat!
Otam ham futbolchilar oilasidan, hozirgacha o‘ynaydi. Besh yoshimda u uyimiz yonidagi sohilda men bilan to‘p o‘ynardi. Biz shunchaki zavqlanardik va agar xato qilsam, «Oyog‘ingni bu yerga qo‘yma. Buni shunday bajar», deb o‘rgatardi...
P.S.: Ha, professional futbolga kirish oson emas, bu yo‘lda uchraydigan mashaqqatni yengish har kimga ham nasib etavermaydi. Qahramonimiz hayotida uchragan yuqoridagi voqeadan xulosa chiqaradigan bo‘lsak, o‘z vaqtida muammolarni mardonavor yengib o‘tish kelgusida ulkan yutuqlarga debocha bo‘lishi mumkin. Bugungi kunda Italiya termasi va «Chelsi» klubida ko‘plab yutuqlarga erishayotgan Jorjinyo yoshlik damlaridagi sabr-matonati evaziga o‘z hadyasini olmoqda, desak mubolag‘a bo‘lmaydi.
