Болтабойнинг куни туғди. Ахир у чемпионатда тўпурарга айланди. Буни қарангки, унга оғиз солувчилар ҳам пайдо бўла бошлади. Болтабойнинг чет клубларидан бирига сотилиши эса чинакам шов-шувга айланди…
* * *
Мана, қаҳрамонимиз янги жамоаси билан биринчи ўйин арафасида турибди. Мураббий ҳамма нарсани тушунтира бошлади.
— Хуллас, бугун муҳим ўйин. Ҳамма жон куйдириб ўйнаши керак. Тушундиларингми? Ғалаба қозонишимиз шарт! Ҳимоячилар, тўпни дарров олдинга етказинг, ярим ҳимоячилар, сизлар эса имилламай ҳаракат қилларинг. Тушунарлими? Бўпти, саволлар борми?
— Бошқа гапингиз йўқми? — деди Болтавой синчковлик билан тикилиб. — Режа қанақа бўлади?
— Тушунмадим, — мураббийнинг қошлари чимирилди, — қанақа режа?
— Режага ўхшаш режа-да, ҳалиги… — каловланди Болтавой.
— Ҳеч қанақа режа йўқ, — шогирдининг каловланганидан жаҳли чиқди мураббийнинг. — ҳамма ўйинга, давай!
Болтавой пешонасини тириштирганча майдонга тушди. Рақиб футболчилари шиддатли ўйин кўрсатишар, унинг жамоадошлари эса ҳеч нима қила олишмасди. Бир жойда нуқул депсиниб турган Болтавойга бир-икки марта тўп узатишди, лекин у олдириб қўйди. Амаллаб берган зарбаларини эса рақиб посбони қайтарди. Хуллас, Болтавой ҳеч нарса қила олмади, жамоаси эса ютқазди. Майдонни тарк этаркан, Болтавойнинг юзида хафагарчилик эмас, аксинча, хотиржамлик гавдаланарди. У “ҳаммаси режа асосида бўлди, шундай бўлиши керак, шекилли”, деб ўйларди. Лекин
