Испаниялик мураббий ва дарвозабонлар билан ишлаш бўйича координатор Даниель Чабрера TheMag сайтига берган интервьюсида нега футболчилик фаолиятини эрта якунлагани, қандай қилиб Ўзбекистонга келиб қолгани ва «Локомотив» мураббийи бўлганлиги, шунингдек, яқин келажакдаги режалари ҳақида гапирди.
- Футболчилик ва мураббийлик фаолиятингиз ҳақида сўзласангиз.
- Беш ёшимдан ўзим туғилган Бурриана шаҳридаги маҳаллий «Лос-Салезианос» мактаб жамоаси учун футбол ўйнашни бошладим. 9 ёшимда «Вильярреал» скаутлари назарига тушдим ва 10 ёшимда ушбу футбол клуби тизимига кирдим. 19 ёшимда клубнинг асосий жамоасига қўшилдим: машғулот ўтказдим, аммо афсуски, расмий ўйинларда майдонга тушолмадим, чунки жамоа камдан-кам ҳолларда асосий дарвозабонини алмаштирарди. Жоан Капдевила, Маркос Сенна, Санти Касорла каби ажойиб футболчилар билан бир сафда машғулотларда қатнашганман. 21 ёшимда елкам ва белимдан жароҳат олиб, футбол ўйнашдан мосуво бўлдим. Дарвозабонларга мураббийлик қилишни 16-17 ёшимдаёқ бошлаганман. Эрталаб жамоа билан машғулот ўтказардим, тушдан кейин эса академияда дарс берардим. Бу жараён 5 йил давом этди. Шу сабабли, ўйнашни тугатгандан сўнг, фаолиятимнинг давоми аниқ эди - мураббий бўлдим. 2018 йилда Ҳиндистон ёшлар термаси билан ишлашга таклиф қилишди. Кейин эса Саудия Арабистонига кўчиб ўтдим. «Ал-Наср» клубида икки мавсум ишлаб, мамлакат чемпиони бўлдим ва 2019 йилда Испанияга қайтдим. Бир йил давомида «Реал Мадрид» клубининг халқаро бўлимида ишладим. У ерда клуб мактаблари учун дунё бўйлаб янги жойлар қидирардим, шунингдек, уларнинг очилишини ҳам ташкил қилдим.
- Қандай қилиб Тошкентга келиб қолдингиз?
- Бу ерга март ойида, чегара ёпилишидан икки ҳафта олдин, турмуш ўртоғимни кўргани келгандим. Кейин Японияга, ундан кейин эса Испанияга кетишим керак эди, аммо карантин туфайли барча саёҳатларимни бекор қилиб, Тошкентда рафиқам билан карантинни ўташга тўғри келди.
- Янги мамлакатда мослашиш қийин бўлмадими?
- Бу борада клубдаги йигитлар ёрдам беришди: Темур Кападзе, Равшан Муқимов. Бундан ташқари, турли элчихоналарда ишлайдиган яхши инсонларни учратдим. Мен дуч келган ягона қийинчилик - тил масаласи. Ҳамма супермаркетларда ҳам инглиз тилида гаплашавермайди, кўпчилик такси ҳайдовчилари мени тушунишмайди. Такси ҳайдовчисига боришим керак бўлган жойни тушунтириш учун ҳам бир нечта русча сўзларни ўргандим. Футболда бундай муаммолар йўқ. Кўплаб футболчилар инглиз тилида гапиришади, биз эса бир-биримизни мукаммал тушунамиз. Бундан ташқари, клубимизда таржимонимиз ҳам бор ва «Локомотив» мураббийлари учун инглиз тили курсини ташкил этдик.
- Кумирингиз борми?
- Ёшлигимдан Сантьяго Канисареснинг мухлиси бўлганман. Доим унга қойил қолганман ва у каби ажойиб дарвозабон бўлишни хоҳлардим. Кейинчалик у билан учрашиш ва уни дўстим деб аташ бахтига муяссар бўлдим.
- Ҳаётингиздаги энг унутилмас воқеани айтиб беринг.
- 2006 йилнинг 25 апрелида «Вильярреал» ва «Арсенал» Чемпионлар Лигаси ярим финалида тўқнаш келишганди. Мен ўша баҳсда болбой эдим ва пенальти белгиланган дарвоза орқасида жойлашгандим. Дарвозада Йенс Леманн турарди. Тўпга Хуан Роман Рикельме зарба берди, аммо Леманн пенальтини бартараф этди. Эртаси куни ушбу лаҳзанинг фотосуратлари оммавий ахборот воситаларида пайдо бўлди ва мен орқа фонда туриб Рикельменинг гол уришини илтижо қилиб турардим. Ўша учрашувдан кўп ўтмай, ушбу фотосуратга имзо қўйиб бериши учун унга мурожаат қилдим. Ёмон лаҳзани эслатганим учун узр сўрадим ва бу бола мен эканлигимни айтдим. Рикельме жилмайиб деди: «/алабалар жуда муҳим. Лекин қандай қилиб қадр-қимматини йўқотишни билиш ҳам жуда аҳамиятлидир. Ҳаёт сизга кўп кутилмаган ҳодисаларни тақдим этади, ҳамма нарсага тайёр бўлишингиз керак. Қийин пайтларда кўпроқ ўрганасиз». Бу сўзлар умрим давомида хотирамда сақланиб қолди ва ўзига хос кўрсатма бўлиб хизмат қилди.
М.ПЎЛАТОВ тайёрлади
