Кристиан Эриксен қулаганда ғалати ҳисларни туйдим.

Шарҳда эдим. Минглаб, балки миллионлаб инсонлар учун вазиятни изоҳлаб боришим керак эди-ю, лекин сўз келиши қийин кечди. Ўта қийин. Ҳозирча бу менинг учун Европа чемпионатидаги энг ёдда қоларли воқеа бўлиб қолаверади.

Аммо, албатта бошқа воқелар ҳам бор. Қисқача уларга тўхталиб ўтаман.

Ўзгараётган Италия. Бу ҳақда мана бу ерда ёздим ҳам. Роберто Манчининг жамоасининг иккинчи ўйинини кўришни интиқлик билан кутаяпман. Зотан, Италияликлар туркларнинг фонида жуда ёрқин кўринди. Аслида ҳам шундайми, йўқми буни аниқлаш учун вақт керак.

Дарвозабонлар чемпионати. Финландия дарвозабони Лукаш Градецки, Уэльс вакили Дэнни Уорд, Украина аъзоси Георгий Бушан, Швейцария футболчиси Ян Зоммер... булар уч кун давомида мени ўз ўйини билан хайратлантирган дарвозабонлар. Сейвлар кўп ва бир-биридан гўзал. Улар сафига ҳали яна бир неча ном қўшилса керак.

Номлар: Лоренцо Инсинье (Италия), Брель Эмболо (Швейцария), Ромелу Лукаку (Бельгия), Кэлвин Филлипс (Англия), Александр Ермоленко (Украина) – булар ҳозирча ажратиб қўйганларим. Уларнинг орасидан энг ёққани эса Кэлвин Филлипс бўлди.

Бугунги ўйинларда ҳамкасбларим ишлайди. Бугун испанлар старт олишади. Бугун мен кичик симпатия билдирадиган Чехия ўйин ўтаказади. Зўр ўйинлар, хуллас.