Нотаниш танишим шубҳасиз футбол оммасининг (“жамоа”сининг) маълум бир тоифасига мансубдир. Бу оммада, “жамоа”да биримиз мутахассис, биримиз мутасадди, биримиз ҳомий, биримиз сомеъ, биримиз фармонбардор, биримиз амалдор, биримиз ўйинчи, биримиз мураббий, биримиз уқаловчи, биримиз “ўт қаловчи”, қанчамиз собиқмиз. Лекин ҳаммамиз футболга содиқмиз. Қанчамиз назардан четда қолиб зор-зор юрсак, қанчамиз футболни ташлаб кетиб хор-зор юрибмиз. Омма вакилининг кўзга энг яқини, суюклиси футболист бўлса, кўздан нариси, ёқимсизи журналистдир. Журналист ҳар бир “хона”га киримли бўлгани билан, у аслида бир “фаррош”дир холос. Унинг ўзи ҳеч кимга керак эмас, унинг иши керак. Лекин улардан қай бири Гераклга ўхшаб “отхоналар”да аҳлат уюмлари билан курашиб юрса, бошқа бири раҳбар хонасида чанг устини сийпалаб, хўжа кўрсинга ҳамма ёқни саришта қилиб юради. Омма ичидан энг умри қисқаси футболист бўлса, узоқ умр кўрувчиси, кўп яшари журналистдир. Қанча амалдорлар келиб кетади, журналист қолади. Ўзи истамаса, футбол учун у ҳеч қачон собиқ бўлмайди.

Давоми Ҳасанали Қодиров блогида.