Ўтмиш кунимизда ўзимизнинг Абдураимов, ё Ан, ё Фёдоров, ё Азизхўжаевларимиз бўлган. Терма жамоамиз бўлмаган эди. Бу қандай бахт, бу қандай саодатки, биз буни бутунлай унутиб юборсак, бундай кунда оддийгина яшаб, оддийгина нафас олиб, оддий баҳоналар изласак? Маҳбус озодликка чиққач, “зиндон”да ўтган кунларини ҳеч қачон унутиб қўймаса-ю, биз ўтмишимизни унутиб, бугунги ҳуррият кунимизга оддийгина қарашга кўникиб кетсак. “Норозилик хатини ёзамиз” деб кимнидир алдаб, ношуд қалбимизни оқлаб юрсак, йиғлаб юбормайсизми? Бунинг устига кўз ёшларим қаҳрамони юртимизда футболнинг катта билимдони бўлса, бунинг устига мен Рустам Акрамов билан шахсан таниш бўлсам, у кишидан фақат яхшилик кўрган бўлсам, кўзга ёш келмайдими?
Мақола Ҳасанали Қодиров блогида.
