СЎЗ БОШИ
Яман термаси билан учрашувдан кейин Бобуржон мени уйимгача элтиб қўйди. У доим менга шундай ғамхўрлик қилади. Узоғимни яқин қилади. Матбуот анжумани кеч тугаган эди. Ўйиндан ва савол-жавоблардан олган таассуротларимга ғарқ бўлиб келмоқда эдим. Бабаян айтиб ўтган ўша ўйин моделига ўзи танлаган ўйинчилари мос тушмаганини, модель четда қолиб, ҳамма ўз билганича ўйнаганини, Игорнинг ўйин тафаккури, масалан, Исломникидан жуда баланд эканлигини, бу нарса унинг гап-сўзидан, қизиқиш доирасидан ҳам билиниб туришини, жамоа ўйинида ҳамжиҳатлик бўлмаганлигига сабаб деб, легионер ўйинчилар рақибга, майдонга нисбатан калондимоғлик билан муносабатда бўлганини айтиб ўтдик. Кейин мавзуни кескин ўзгартириб Бобур мендан, худди бир жиноий иш қилиб қўйганимдай, “Локомотив” ўйинчилари билан нима учун учрашдингиз”, деб сўраб қолди. Бу саволни бир неча бор такрорлади. Бўлимлар орасидаги танаффус пайтида Бахтиёр Ширинов мен билан кўришгандан кейин, нозик истеҳзо билан, “Эшитдик-да, Абрамов болалари билан учрашибсиз”, деб қолди. Кечаги ўйин пайтида жуда кўп журналистларни кўрдим. Матбуот секторини тўлдириб ўтирдик. Ҳатто, кубокнинг ярим финалида бор-йўғи уч-тўртта журналист стадионга келиб ўйинни кузатишган эди. Келса бўлар экан-ку. Ҳамма мен билан кўришар экан, кўзлари ўша учрашув ҳақида мендан бир нимани сўраб туришгандай бўлди. Ё менга шундай туюлдими? Хайрулла Холиқов учрашув ҳақида фото суратлари билан сайтга қизғин хабар бериб юборибдими, дейман.

Ҳаётда ҳамма маълум бир чизиқда тушунарли ҳаракат қилади. Маълум бир қолипга кириб олиб, ўшанга мос гапириб, мос фикрлаб, ўшанга мос муҳит яратиб ҳаёт кечиради. Қолипга тушмайдиган ҳаракатни, ҳаётни қабул қилишмайди, қабул қила олишмайди. Қора қарғанинг ҳамма ёғи, ҳатто қағиллаши қора бўлиши керак. Уни оқ рангда чизиб қўйсангиз, оқ қарға ҳаётда бўлмайди деб, ҳамма сизни “чўқиб” ташлаши мумкин. Айтмоқчиманки, қабул қилинган одатга кўра журналистлар футболчилар олдига чиқиб нутқ сўзламайди, дил ёрмайди. Суҳбат бермайди. Футболчилардан ин-тер-вь-ю олади.

Футболда ҳам шундай. Футболчининг ҳаракатлари шерикларига тушунарсиз бўлса, уни таркибдан чиқариб ташлашади. Гап шундаки, мен журналистлар жамоасида “ўйнамайман”. Ман журналист эмасман. Футбол ишқибозиман. Шу билан бирга футбол ҳақида “ғийбат” қилишни ёқтирувчи ишқибозман. Бу ишни бироз эплаётган оддий ишқибозман. Кўпгина журналистлар ноодатий ҳаракатларим ортида қандай яширин ниятим бор, қандай манфаатим бор экан деб, синчков назар билан менга баҳо бердилар. Буни кутган эдим.

Мактаб ўқитувчиси ўз ўқувчисига дашном билан савол беришига ўхшаб қолган Бобуржоннинг сўроқларига қандай жавоб беришни билмай қолдим. Гап келганда чўнтак кавлайдиган одам эмасман. Лекин саволи қизиқ эди. Ўғлингиз ё неварангиздан ўқитувчиси “мактабга нега келдинг, ё нега бу синфда ўтирибсан” деб сўраса, у қандай жавоб берар экан? Мен футболчилар билан нега учрашдим экан? Бобуржоннинг “нега” деб айтган саволига жавоб излаб, бир нималар ғудурлаб, қўйган қадамимни тушунтиргандай бўлдим. Оқлангандай бўлдим. Бундан ўзимни ёмон кўриб кетмоқдаман.

Олимхўжа ҳақ бўлиб чиқмоқда. Учрашув тўғрисида ўзим бир нима ёзиб беришим керак эканми, дейман. Бултур ҳам Абрамов ёрдамида бундай учрашувни ташкил қилган эдик. Лекин бултур уйдаги гап кўчага чиқмаган эди. Бу йилги учрашув ҳақида хабарни клуб матбуот котибининг ўзи самога узатиб юборди. Бу учрашувимиз фақат клуб ҳаётидаги воқеа бўлмай, бутун футболимизга тегишли воқеа бўлгани учун шундай қилгандур-да. Ахир “Локомотив” ҳаёти бутун Ўзбекистонга тегишлидир. Ҳаётим тилмочлари қадамимни шарҳлайман деб қийналмасинлар. Ўзим учрашув ҳақида бир нималар ёзиб бераман. Улар ўйлагандек мен Абрамов ёки унинг машҳур футболчиларига пахта қўйиб, ёки “Локомотив” раҳбарлари олдида бир нимамни ликиллатиб бирор мақсадга эришмоқчи эмасман. Бундай қилиш ёшидан ўтиб кетганман. Ёки футболнинг ҳашаматли иморатига киролмасдан унинг ҳовлисида мақсадсиз футболга суйкалиб умримни ўтказмоқчи эмасман. Менинг ҳам ўз манфаатим бор. Бу ҳақда охирида айтаман.

Давоми Ҳасанали Қодиров блогида.