Саҳро ўртасида азобли мотам,
Бўғилиб қолганди мунгли овозим –
Дунёдан ўтганди бир йил муқаддам
Ҳақиқий чин Инсон, менинг устозим!
Ўша кундан буён букилган қаддим,
Ўша кундан буён юрагимда ғам.
Кўксимни ғижимлар тирналган ёдим,
Устоз кулиб ўтар тушларимда ҳам.
Ҳа, мен ноқис шогирд – бўлмай ёнида
Ҳеч қурса қўлларин узатолмаган,
Аломон ичинда сўнгги кунида
Сўнгги манзил томон кузатолмаган…
Қалбимда бир олов чарсиллаб ёнар,
Тамом кул айлаган гул савлатимни.
Хаёлим паришон, ўзимдан тонар,
Топиб бер деб инграр ул Давлатимни…
Тақдирга фарқи йўқ, дард тутар шода,
Булут йўл бермаган каби қуёшга.
Аё, не қилолам бу тор дунёда
Қўлимни дуодан очишдан бошқа?!
“Аллоҳ, устозимни раҳмингга олгин,
Кечиргин, илоҳо, гуноҳларини!
Ўзинг биласан-ку биз учун олтин –
Беғараз ва холис сабоқларини…”
Устозни суярди бу гўзал ўлка,
Ҳамон қулоғида янграйди садо.
Тошкент унутолмай қарайди йўлга,
Фарғона йиғлагай тонг отгунча то!
