Умрзоқ Каримов. Ҳаммамиз бир умид билан, биргина орзу атрофида бирлашиб, уч йил гоҳ қувониб, гоҳ хафа бўлиб яшаб келдик. 6 июнь куни биринчи бора дастурхон ёзган эдик. Ҳозир ҳаммамиз тарқалиб кетгандекмиз. Умидимиз узилдими, сўндими?

Ҳасанали Қодиров. Орзу-умид инсонни ҳеч қачон тарк этмайди. Синмайди. Узилмайди. Футболимиз билан бир тан-у бир жон бўлиб, ўзаро ишонч билан яшаб келаётган эдик. Футболимизнинг энг баланд маҳкамаси, асл намояндаси бўлган ЎФФ, бизнинг унга бўлган чексиз ишончимиз юзига даб-дурустдан оёғини артиб ташлади. Ҳамманинг дарди ичида. Дарди эмас, бу сўздан қочмасдан айтаман, нафрати ичида. Биласиз, муҳаббат билан нафрат ораси бир қадам. Биласиз, хиёнатдан қаттиқ ранжиб эдим, эллик йилдан бери футбол дарди билан яшаб келсам-да, ҳаётимда биринчи бора ишқибозчилигимга шу хиёнат туфайли пушаймон бўлай дедим. Улгурмай қолдим. Ишқибознинг дардини бир зумда жисмоний дард, юрак ҳасталиги ютиб юборди. Ишқибоз бир умрга гўдак ҳолича қолиб кетар экан. Қувониши, қайғуриши ошкора ва ўта самимий бўлар экан. Ҳозир футбол дардидан ҳолис бўлиб руҳим енгил тортди дея олмайман. Дардим ичимда. Лекин совиб олдим, ҳар соҳада совуққон бўлиб яшаяпман. Футболдаям шундайман десам, ёлғон гап бўлади. Ҳар холда қайғу-ҳасратимни фалсафий мушоҳада билан енгиб, тинч-хотиржам юрибман.

Давоми Ҳасанали Қодиров блогида